જ્યારે પહેલી વાર કોઈ થી અનહદ પ્રેમ થાય છે ત્યારે એને પામવા ની ઈચ્છા આપણા માં ખૂબ જ વધી જાય છે.. આપણે એને પામવા માટે જીદ્દ પર ચડી જતા હોઈએ છીએ.. કશું જ સમજવા તૈયાર નથી થતા.. જેમ તેમ કરી ને બસ આપડે તો એને જ પામવું છે.. ગમે તે કરી ને એ વ્યક્તિ ને આપણે પામવા માટે તરફડીયા મારવા લાગીયે છીએ...
પણ જ્યારે બધું જ કરવા છતાં પણ એ માણસ જ્યારે આપણા હાથ માં થી છૂટી જાય છે.. અને ખૂબ જ રડ્યા પછી, તૂટ્યા પછી, વિખરાયા પછી ખુદ ને સંભાળી લો છો.. ત્યારે તમે પ્રેમ સંબંધો ને લઈને બહુ લા-પરવાહ અને સામાજિક સંબંધો ને લઈને સમજદાર થઈ જાઓ છો..
અને પછી આપડે એવા વ્યક્તિ થી જોડાયીયે છીએ જેની સાથે આપણે આપણું ભવિષ્ય દેખવા લાગીયે છીએ... જે દિલ ની ફિક્વસીસ થી વધુ મગજ ના માપદંડો ને આધારિત હોય છે...
મગજ ના માપદંડો ઉપર ખરા ઉતારનાર વ્યક્તિ મળવા થી આપણે ખુશ તો હોઈએ છીએ, પણ પેલી દિલ ની ફિક્વસીસ નથી મળતી,
પછી આપણ ને બધું જ મળી રહે છે.. પણ પ્રેમ નથી મળતો કેમ કે મગજ ના માપદંડો માં ભૌતિક સુખ હોય છે ભવિષ્ય સારું હોય છે, પણ જે જીવવા માટે નું ટ્યુનિંગ જોઈએ એ નથી હોતું..
અને આવા સંબંધો અધૂરા હોય છે.. એમાં વધુ પડતી પરવાહ નથી હોતી.
જે કદાચ તૂટી જાય તો પણ વધુ અફસોસ નથી હોતો.. અને પેલા પહેલા પ્રેમ સંબંધ જેટલી તકલીફ પણ નથી પડતી.
હા પણ જરા દુઃખ જરૂર થાય છે..
No comments:
Post a Comment